Χριστός Ανέστη λοιπόν..

Είναι εντυπωσιακό το πώς πίσω από τα μεγάφωνα των ιερέων και το Χριστός Ανέστη, ‘κοχλάζει’ η βοή του εθνικού ύμνου, σαν το κελάρυσμα του νερού σε μικρό ποτάμι που μέρα με τη μέρα ακούγεται εντονότερα. Ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε πως χάσαμε το δρόμο, τις αξίες, τις αρχές μας και δε μπορούμε να παραγγείλουμε από το ΔΝΤ αξίες και αρχές. Μόνο που υπάρχει μια παρεξήγηση εδώ. Είναι άλλοι εκείνοι που ‘παραγγέλλουν’ και άλλοι αυτοί που ‘πληρώνουν’. Υπάρχει επίσης ένας πλεονασμός γιατί είναι προφανές πως το ΔΝΤ δε δανείζει αξίες και αρχές, αφού το ίδιο τις καταπατά όπως και την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, την αισιοδοξία, την ίδια τη ζωή. Όσο αυτοί που πληρώνουν βυθίζονται στα γρανάζια του, τόσο περισσότερο οι αρχές και οι αξίες εξομοιώνονται με αστείες καρικατούρες. Ο πόλεμος φέρνει τα πράγματα στις φυσικές τους διαστάσεις, έγραφε στη κατοχή του 1940 ο Θεοτοκάς, τότε που άνθρωποι πείνασαν, έψαξαν στα σκουπίδια, τράφηκαν με αγκάθια, και πολλοί τελικώς απεβίωσαν. Η πολεμική μηχανή των Γερμανών ναζί επέτασσε κάθε είδους τρόφιμα, για να τα διοχετεύσει στις μαχόμενες της δυνάμεις ανά την Ευρώπη. Πόσες τραγικές ομοιότητες με το σήμερα! Η κατοχή δεν πραγματοποιείται με άρματα και όπλα παρά με ‘κρίσεις’ και ‘μηχανισμούς στήριξης’ που επιβάλλουν και απαιτούν 'άνοιγμα των αγορών', μεταρρυθμίσεις 'με αίμα' και προτεραιότητες όπως τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Κάθε πόλεμος εξάλλου έχει και τις απώλειες του που στην περίπτωση μας, είναι η μικρομεσαία τάξη, των υπαλλήλων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των εργατών, των -κατά την αντίληψη κάποιων- αναλώσιμων της κοινωνίας. Άλλωστε αυτή είναι η δομή και της δικής μας, αποτελούμενη -μεταξύ άλλων- από ισχυρούς, αρπακτικά, εκλεκτούς και το πλήθος των πολλών. Στην πραγματικότητα ζούμε στον χειρότερο κόσμο που θα μπορούσε να υπάρχει, συνεπώς δεν είναι αναγκαία η ανησυχία, εκτός αν πλέον κάτι εσωτερικά γρατσουνίζει, όπως το ένστικτο της επιβίωσης, που όταν ξυπνά τσαλαπατά πάνω σε κάθε αξία ή αρχή, γίνεται φωνή, κραυγή απόγνωσης, βοή που δυναμώνει προμηνύοντας το κακό. Οι πρωταγωνιστές της εποχής μας δε θα περάσουν στη λήθη της ιστορίας για τις επιλογές τους. Θα περάσουν για το ότι –με υποκίνηση-επέλεξαν όσα το πλήθος καλείται να πληρώσει. Η ουτοπία της ‘ανάπτυξης’ όπως την εννοούν, πείθει πλέον ίσως τους ελάχιστους που την προσδοκούν ως πρόοδο στην αέναη συσσώρευση του κεφαλαίου και των ιδιωτικοποιήσεων. Της ανάπτυξης που, όπως κομψά το θέτει η N. Klein, όταν το τραίνο της ξαναπαίρνει μπροστά, μένουν απέξω όσοι πετάχτηκαν όταν σταμάτησε. Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι, κάθε βοή  πίσω από τα μεγάφωνα, μαρτυρά πως  υπάρχουν οι πρώτοι που συνέρχονται από το σοκ. 
Χριστός Ανέστη λοιπόν ..