'>

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Με τους 'Αετούς' στο Ωραιόκαστρο


Η Κυριακή 23 του Σεπτέμβρη, εκτός του ότι ήταν μια ιδανικά ζεστή, ηλιόλουστη ημέρα, έριξε την αυλαία της με την παρουσίαση του ‘Ως την τελευταία πνοή’, ολοκληρώνοντας τον κύκλο των εκδηλώσεων του Συλλόγου ‘οι Αετοί’, για τα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. 
Η ονομασία του Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης συναντά τις ρίζες της στο ‘Χατς Καλέ’, που ήταν και η ονομασία ενός κάστρου, στο χωριό Χατς της μαρτυρικής γης του Πόντου. Οι πρώτες οικογένειες προσφύγων έφτασαν στο Ωραιόκαστρο από το Βακού  το 1920, για να ακολουθήσουν αργότερα οι πρόσφυγες από την περιοχή της Τραπεζούντας. Διατυπώνεται πως για την ονομασία του υπήρξαν δύο προτάσεις, η μία ήταν Ωραιόκαστρο και η άλλη Καρς (από τους προερχόμενους από τον Καύκασο), και από τις οποίες επιλέχθηκε η πρώτη.
Η αρχική εντύπωση που μου δόθηκε από την περιοχή ωστόσο, ήταν αυτή ενός  προσεγμένου δήμου, σε σημείο τέτοιο που παρέχει μια εντυπωσιακή θέα προς την πλευρά της Θεσσαλονίκης. Τα περιποιημένα και σύγχρονα στην πλειοψηφία τους κτίσματα προκαλούν επίσης έντονη εντύπωση, αποτελώντας το αποτέλεσμα μιας γενικής αναβάθμισης της περιοχής τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Ανάμεσα στους συλλόγους που δραστηριοποιούνται εκεί, οι ‘Αετοί της Μικράς Ασίας’  είναι ένας σύλλογος Μικρασιατών, με πλούσιο πρόγραμμα, που διακρίνεται από το μεράκι της δουλειάς του, την καλή διάθεση, την άψογη οργάνωση, αλλά και την ευελιξία του. Θέλοντας να σταθώ εδώ, επισημαίνω τη χαρά να γνωρίσω έναν άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια και δυναμισμό, την Πρόεδρο κα Ματίνα Καβάσιλα, μα και ολόκληρη την άψογη αυτή ομάδα, την Αντιπρόεδρο, την Κλέλια, τη Στεφανία, και να τους ευχαριστήσω για τη χαρά που μου έδωσαν, να κλείσω με την παρουσίαση το πρόγραμμα των εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια από τα γεγονότα του 1922. Όπως επίσης και για τη φιλοξενία,το αγκάλιασμα και την προβολή του βιβλίου μου, που προηγήθηκε όλο το διάστημα της προετοιμασίας μέχρι την εκδήλωση. Τέλος, δεν θα ήθελα να παραλείψω να αναφέρω, πως στο Ωραιόκαστρο συνάντησα ανθρώπους με άμεση σχέση και καταγωγή από τη Μυτιλήνη, το Μόλυβο και άλλα χωριά του νησιού.
Θέλω να ευχαριστήσω θερμά εκείνους που με τίμησαν με την παρουσία τους, αλλά και τους Αντιδημάρχους κο Πολυχρονίδη Ανέστη και κα Κέπετζη Ειρήνη, τον κο Γαβότση Αστέριο, το βραβευμένο συγγραφέα Δημήτρη (Σταυριώτη) Παπαδόπουλο, το μουσικό Σάκη Ξενούδη που μας ταξίδεψε με το κανονάκι του, και βέβαια  τις εκδόσεις Λιβάνη, που φρόντισαν να βρεθώ εκεί αλλά και το βιβλιοπωλείο ‘Χαρτομάνι’ στο Ωραιόκαστρο.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Κανείς δεν άκουσε





Της παλέτας τα χρώματα θάμπισαν

οι σελίδες δε χωρούνε πια λέξεις

 των ηρώων τα πνεύματα σιώπησαν

 μάταια ψάχνει κορμιά η ψυχή

Άδειοι δρόμοι μ’ απόγνωση οργώθηκαν

μα ποιος βαδίζει σ’ αυτούς για να δει

της πλατείας τις έρμες ελπίδες,

τούτοι οι άνθρωποι διάλεξαν, του γυαλιού τη ζωή..

Όσα δάκρυα τα βιβλία κι αν χώρεσαν

Οι ποιητές όσα σπείραν μαζί

 λόγια κούφια που στοίχειωσαν όνειρα

 από κείνα που σιωπούν την αυγή

Εξ αρχής λοιπόν ξαναγράφονται

 αποζητά η μελάνη χαρτί

τόσο ανάγκη να ειπωθούν πάλι όλα

αφού κανείς δεν έμαθε, γιατί δεν άκουσε κανείς..