'>

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι παρακαλώ.

           
            Στο βιβλιοπωλείο ενός υπέρ-καταστήματος, μία ηλικιωμένη κυρία καταφτάνει κρατώντας το εγγονάκι της από το χέρι."Νικόλα, εδώ υπάρχουν βιβλία για το καλοκαίρι που θα πάμε στη θάλασσα..". Τα μασίφ ράφια που ορθώνονται ακριβώς μπροστά της έχουν στην κορυφή τους την ετικέτα: - Κλασσικοί - κι από κάτω τους διακρίνονται μερικά από τα μεγαθήρια του λογοτεχνικού στερεώματος: Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Προυστ, Μπαλζάκ. Στο άκουσμα της παρατήρησης αυτής της γυναίκας, κάποιοι από τους πιο χοντρούς τόμους τρεμοπαίζουν...
           Ο "σύγχρονος πολιτισμός" εμφανώς κάπου τείνει να αναγάγει τα βιβλία καθαρά σε είδη κατανάλωσης όπως λ.χ. τα εποχιακά είδη ή τα διακοσμητικά άνθη, συνεπώς προκύπτει ένα ερώτημα γύρω από το κατά πόσο υφίσταται τελικά η πνευματικότητα που περιβάλλει το είδος τους. Αν η γρήγορη καθημερινότητα απαιτεί τον άνθρωπο δέσμιο της πεζότητας, τότε πράγματι ενα ερμητικά κλειστό βιβλίο ως εποχιακό ή άλλο είδος δεν αποτελεί άσχημη ιδέα. Αν ακόμη η ανάγκη για τροφή του πνεύματος έχει ατροφήσει σε βαθμό που να παραμερίζεται το διάβασμα ως δραστηριότητα, τότε και η παρουσία ακόμη μιας βιβλιοθήκης είναι περιττή.
           Κάποιος μου εξομολογήθηκε πως δε διαβάζει γιατί αμφιβάλλει για τις αλήθειες του εκάστοτε γράφοντος. Αλίμονο και πως δεν είναι δυσεύρετη η αλήθεια σήμερα! Όπως δυσεύρετη είναι μία ήσυχη ώρα της μέρας για λίγη ανάγνωση.! Τόσο, όσο και μία απόμερη ακροθαλασσιά το καλοκαίρι. Γιατί το βιβλίο είναι -και- για το καλοκαίρι, απλώς όχι μονάχα γι' αυτό. Ούτε προσφέρει την αλήθεια μα ίσως μονάχα ένα πολύτιμο κομμάτι αυτής. Εν τέλει παραμένει αγαθό προορισμένο για τις ψυχές, αναλλοίωτο και άφθαρτο όπως και αυτές...