Εντυπώσεις από το "Νόμος περί τέκνων" (Ίαν Μακγιούαν)

Η Φιόνα Μέι, εκδικάζει υποθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Λονδίνου. Παρά τις επαγγελματικές διακρίσεις της, η προσωπική της ζωή επισκιάζεται από προβλήματα, όπως η κρίση στο γάμο της με τον Τζακ αλλά και η ηθελημένη της ατεκνία. Σύντομα, καλείται να αντιμετωπίσει μια υπόθεση με μεταφυσικό υπόβαθρο: ο δεκαεπτάχρονος Άνταμ, για λόγους θρησκευτικής πίστης (Μάρτυρας του Ιεχωβά), αρνείται μία μετάγγιση αίματος, απόφαση που μπορεί να αποβεί μοιραία για τη ζωή του.

Ο Ίαν Μακγιούαν επιστρέφει με ένα σύγχρονο, λεπτοδουλεμένο βιβλίο, με κύρια χαρακτηριστικά το ενδιαφέρον θέμα, τις προσεκτικές προσεγγίσεις του, αλλά και μία ορεξάτη πένα, ιδιαίτερα στην απόδοση των διαθέσεων των ηρώων. Η αρχική εντύπωση που δίνει η ανάγνωση, είναι η ιδέα μιας επιστροφής στην εποχή του «Στην Ακτή», με τη γνώριμη φινέτσα της γραφής του, η οποία και είναι εμφανής. Οι πρωταγωνιστές διαθέτουν ζωντάνια και ρεαλισμό, ενώ η επιλογή ενός τέτοιου λεπτού θέματος, συνεισφέρει στο δέσιμο ενός συνόλου που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Το κείμενο στρέφεται προσεκτικά στις αντιθέσεις ανάμεσα στον ορθολογισμό και τις μεταφυσικές θέσεις της θρησκείας, ιδιαίτερα σε ζητήματα αποφάσεων καθοριστικών για τη ζωή ενός (νέου) ανθρώπου.

Ο «Νόμος περί τέκνων» μοιάζει με αποφασιστικό εγχείρημα του δημιουργού, να επιστρέψει με ένα περιεκτικό και συνεκτικό μυθιστόρημα. Η μόνη ένσταση σε αυτό, θα μπορούσε να προκύψει από το γεγονός, πως μετά τα δύο τρίτα περίπου της ιστορίας, τα γεγονότα κάπως επισπεύδονται, οι διάλογοι μειώνονται για χάρη της ροής, που αποκτά μια επιτάχυνση, δίνοντας την εντύπωση ενός «εσπευσμένου» τέλους. Εξαιρώντας αυτό το στοιχείο, θα ήταν δυνατό να ειπωθεί πως ο «Νόμος περί τέκνων» αποτελεί ένα δυναμικό «come back» του δημιουργού του.