για το "Φυσάει" της Κάκιας Ξύδη

Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου της Κάκιας Ξύδη, θεωρείς πως μπορείς εύκολα να το κατατάξεις σε κάποια κατηγορία. Καθώς ολοένα αφήνεσαι στις σελίδες του όμως, διαπιστώνεις πως δεν πρόκειται για κείμενο που «αντέχει» τις κατηγορίες, ούτε χωρά σε κάποια από αυτές, διότι πρόκειται για ένα ψηφιδωτό από συναισθήματα· μία πανδαισία εικόνων, σκέψεων, βιωμάτων, μηνυμάτων. Κλείνοντας την τελευταία σελίδα του, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η μοναδικότητα αυτού του γραπτού, έγκειται στη διεισδυτική του προσέγγιση γύρω από τον έρωτα, τη ζωή, την ψυχή, ακόμη και το θάνατο. Κάθε σελίδα αποτελεί και μία ξεχωριστή ψηλάφηση του ανεκπλήρωτου, εκείνης της πληρότητας, που κάθε ανήσυχη παρουσία αποζητά, μέσα από τις ζωηρότερες εκφάνσεις της ζωής.

Ίσως είναι προδιαγεγραμμένη η μοίρα του ανθρώπου, να αποζητά το απόλυτο, που ακόμη και όταν καταφέρνει να αγγίξει, δεν το κατακτά ποτέ. Αυτό το άγγιγμα, αυτή η ατέρμονη ανθρώπινη αγωνία, περικλείεται σε αυτό το δημιούργημα. Αποσπάσματα βιωμάτων, προσωπικές αλήθειες, ψήγματα φιλοσοφίας εναλλάσσονται με τα ιδανικά της ζωής, του έρωτα, της ίδιας της ύπαρξης. Πρόκειται για μία βαθιά τομή στις ουσιαστικές και βαθύτερες αγωνίες της ανθρώπινης υπόστασης, με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια διαψεύσεων, αφού δε ζητά την κρίση μας, ούτε καν φαίνεται να την έχει ανάγκη.

Οι λέξεις, ξεπηδούν από τις εικόνες και πιάνονται στις σκέψεις, με μια απολαυστική αρμονία, ενώ τα αποσπάσματα, δεν αρκούνται στο χαρακτήρα του αυτοτελούς ή του μεμονωμένου, μα διαγράφουν ένα αδιαίρετο σύνολο, μία ολότητα που εμφανώς δε χωρά και δε της φτάνουν οι 165 σελίδες της. Το στοιχείο αυτό αποτελεί και τη μαγεία αυτού του έργου, η ατελεύτητη διαδρομή προς το απόλυτο είναι γραμμένη εδώ, όση μπορούμε να συλλάβουμε, όση αντέχουμε να ανασάνουμε κόντρα στην πανίσχυρη ροή των πραγμάτων του κόσμου. Φυσάει ζωή και τη ζωή αυτή η δημιουργός όχι απλώς την προσφέρει απλόχερα, μα την οδηγεί μέχρι τα μακρινά της όρια, γαντζώνεται από αυτά και δίχως δειλία, τα ταρακουνά.

Από την απλότητα που προσπεράσαμε, από τον έρωτα που λησμονήσαμε, από όσες στιγμές ζήσαμε ή παραλείψαμε, από όλα εκείνα τα μυστικά που ποτέ δεν ομολογήσαμε, η Κάκια Ξύδη έπλασε ένα μεστό κείμενο που ξεχειλίζει ζωή. Εκείνο που μένει στον αναγνώστη να κάνει, είναι να το αντικρίσει ως ένα απαύγασμα βιωμάτων και εμπειρίας ή απλά να χαθεί μέσα του, μιας και μοιάζει τόσο με κάθε γλυκό, περαστικό όνειρο, που όπως κάθε όνειρο, παραμένει  εκεί, στη σφαίρα του άφταστου.

«Στιγμές αιωρούμενες στο χρόνο,

που τις κουβαλάμε μέσα μας,

σαν παλιά οφειλή θέριεψαν.

Σ’ αγαπώ σου ψιθύρισα, στης νύχτας τη σιωπή,

αόρατος αποδέκτης του ποτέ εσύ,

γιατί  η ψυχή ποτέ δε ξέχασε,

πως ένιωθε σαν ήταν μαζί σου.»